دزدها هم شکل آدم هستند

بابام یک دوچرخه داشت و منهم یک سه چرخه. بابام دوچرخه اش را تکیه داده بود به درخت جلو مغازه منهم داشتم همونجا تو پیاده رو سه چرخه سواری میکردم. یک آقائی اومد سوار دوچرخه بابام شد و رفت! منهم دور زدم و رفتم به بابام گفتم اون آقاهه سوار دوچرخه ات شد و رفت. همونجا بابام گفت چرا زود نگفتی که چرخم رو دزدیدند و کلی دعوام کرد. منهم گفتم از کجا میدونستم که اون دزده٬ فکر کردم دوستت هست. بعدا فهمیدم دزدها هم شکل آدم هستند!

بعضی جمعه ها بابام منو سوار دوچرخه میکرد و با هم میرفتیم فرودگاه مهرآباد و طیاره ها رو نگاه میکردیم. تماشای طیاره ها خیلی کیف داشت ولی من وسط راه پام خواب میرفت و وقتی میخاستم پیاده شم٬ یه عالمه میلنگیدم.

وقتی بابام تو سربالائی ها با زور پا میزد٬ من دلم میسوخت. خودمو میکشیدم بالا تا سبکتر بشم ولی انگار فایده ای نداشت!

فقط همونوقتها با بابام رفتم مهرآباد و بعدش دیگه هیچوقت نرفتم. شاید یکروز یکجوری بشه که بتونم بیام فرودگاه و ... ولی نه با دوچرخه که با طیاره ...

توپ ناز کوچولوی من

فکر کنم انقدر کوچیک بودم که هنوز مدرسه نمیرفتم. بعداز ظهر سیزده بدر بود و انگار هوا ابری و بارانی بود. با بابا و مامانم رفته بودیم میدان انقلاب (میدان ۲۴ اسفند) و از طرف خیابان دانشگاه تهران پیاده میرفتیم به سمت پارک لاله (پارک فرح) تا ۱۳ رو بدر کنیم.

توی راه بابا و مامانم با هم دعوا و جروبحث میکردند. منهم واسه خودم توپ بازی میکردم. یک توپ قرمز پلاستیکی بود اندازه توپ تخم مرغی. توپم و مینداختم جلو و شیب خیابون قلش میداد و توپم میومد طرف من. خلاصه من و شیب خیابون داشتیم با هم بازی میکردیم که یکدفعه توپم قل میخوره و از لای میله های دانشگاه میره اون تو!

نوک میله ها تیز بود و بعدا فهمیدم که مثل میله های زندان بودند. آخه نزدیک بهم کاشته بودنشون و نمیشد از لاشون رد بشم و برم توپم رو بیارم. نمیدونم واسه چی دانشگاه رو زندونی کرده بودند وگرنه توپ منهم زندانی نمی شد.

پی نوشت: شاید واسه این بود که هروقت از اون توپها میدیدم٬ یک حس خاصی بهم دست میداد. حسی شبیه احساس دیدن یک زندانی مظلوم و قهرمان که کاری برای نجاتش نمیتونی بکنی!