نزدیک خونه یه عالمه جنگله. یکی دو ماهه که هر روز یکی دو ساعت میرفتم پیاده روی توی جنگل. بعضی وقتها هم میدویدم. باید یه کاری کنم که این واسم عادت بشه. یعنی اگه برف و بارون هم بیاد حتما برم و اگه یکروز نرم احساس ناراحتی و کمبود کنم.
آخه میدونی؟ تو جریان عمل هستش که آدم بهتر خودش رو می‌شناسه.مثلا وقتی که من میدوم٬ اونوقته که میفهمم و میبینم که سیگار چه بلائی سر ریه‌هام آورده و باعث نفس تنگیم شده و ...
نروژیها یک ضرب‌المثل دارند که میگه: (Gå på tur, Aldri sur)
برو گردش (پیاده روی)٬ هیچوقت ناراحت نخواهی بود
پی‌نوشت: یادش بخیر اونموقعها که تو ایران میرفتیم کوه ... و سرود شعر هستی رو میخوندیم و ...
چند روز پیش بهم زنگ زد و گفت شنبه بعدازظهر میخواهیم (ایرانیها) دور ِ هم جمع بشیم و غذا بخوریم. تو هم بیا.
گفتم چی باید بیارم؟
گفت به خانواده‌ها گفته‌ایم غذا بیاورند. اما تو ۲ شیشه بزرگ (۳ لیتر) نوشابه بیار.
اینجا بود که یادم افتاد من خانواده نیستم و بی خانواده‌ام!