همش میگه که فلان کار رو کرده و با چه کسانی بوده و چه کسانی از او به‌به و چه‌چه گفته‌اند! یکی نیست که بهش بگه فلانی
هر چند که گذشته آدم مهم هستش ولی اینکه الان آدم کجاست و به چه سمت و سوئی پیش میره٬ مهمتره.
طرف انقدر نسبت به گذشته و کارهائی که کرده مغرور شده که زندونی غرورش شده و داره خودش رو به لجن میکشه و خراب میکنه.
این دومین بار هستش که تو این هفته حلوا پختم. نمیدونم چرا تازگیها اینهمه هوس حلوا کردم. آخه چندسالی بود که حلوا درست نکرده بودم. نکنه ویار کردم؟!!
ایندفعه حلوام از همه دفعه‌های پیش خیلی خوشمزه‌تر شده بود و به‌قول معروف جا افتاده بود. انقدر خوشمزه شده بود که دو بشقاب به نزدیکترین خانواده ایرانی که در همسایگیم هستند٬ دادم و گفتم یکیش رو به یکی از بچه‌هاش که کمی دورتر زندگی میکنه بده.
این اولین بار هست که (به یاد و سنت ایران) نذری دادم و دیدم چه کیفی داره نذری دادن و خوشحال کردن دیگران.
حالا نمیدونم اسم اینکار نذری هست یا چیز دیگه! آخه من که چیزی نذر نکرده بودم!